شعری از  احمد شاملو

با گیاه بیابانم

خویشی و پیوندی نیست

خود اگر چه درد رستن و ریشه کردن

با من است

وهراس بی بار و بری

ودرین گلخن مغموم

پا در جای

چنانم

که مازوی پیر

بندی دره ی تنگ

وریشه های فولادم

در ظلمت سنگ

مقصدی بی رحمانه را

جاودانه در سفرند!

*****************************************************

به نام آن كه هستي را بنا كرد                            بشر را با طبيعت  آشنا كرد

پديد آورد دشت و كوهساران                               فرو باريد بر آن برف و باران

زمين را داد پوشش از گياهان                             شود محفوظ از سيلاب وطوفان

ز خاك آورد بستان و چمن را                            ز دشتان گل، ز كوهستان گون را 

نمايان  گشت جنگل هاي زيبا                            به   انواع   درختان   شد مهيا